سایه

 عصای چوبی

عصای چوبی خوشحال پیرزن ناراحت بود.
پیرزن از پیری وگذشت زمان می نالید و عصا از اینکه ،یک تکیه گاه شده بود بر خود می بالید،
غرغر هرزگاه پیرزن هم برایش شنیدنی بود.
پیر زن هر روز آلبوم عکس های جوانی اش را ورق میزد و باغبطه و تأسف به گذشته وحال ،عکس هایش را همگی دوره می کرد،گاهی هم به یاد مردگان _
اشکی از گوشه چشمش سرازیرمی شد.
عصا حدود ده ساله که همراه پیرزن است،حتی یه دوست چوبی هم برای او می توانست مرحمی بر روی زخم های تنهایی اش باشد.
بااینکه دل خوشی از عصا نداشت ولی بارها پیش می آمد که درد و دلی با او بکند وعصا هم با دل و جون به درد و دل تنهایی او آرام وبی صدا گوش فرا می داد _
و با سکوت خود حرف هایش را تائید می کرد.
عصا دوست داشت برای اوبهترین کار،را بکند مثلا جای عصا دو پای چوبی برایش باشدتا دیگر پیرزن از اینکه با عصا اینطرف و آنطرف می رود گلایه نکند.
شاید پیرزن هیچ وقت نفهمد که عصا با اون دل کوچک چوبی اش دنیایی از محبّت را به او داد،
که هر گز هیچ انسانی و هیچ عمری نمی توانست همچون تکیه گاهی برای او باشند.
کاش پیر زن از عصا می آموخت که حتی بایه دل چوبی هم می تواند از بودنش لذت ببرد

تمام زیبایی های دنیا به یک افق پاک زندگی نمی ارزد

از حسین (ع) بیاموزیم آنچه باید آموخته شود ، برویم و با کوفیان آشنا شویم و بپرسیم که چه کردید که تنها رو سیاهی برایتان ماند.

بخوانیم مردم زمان حسین (ع) چه کرده اند که هنوز صدای یاری جستن غریبانه بزرگ مرد آزاده تاریخ به گوش می رسد و گوش های ناشنوای کاخ نشینان کفر را می آزارد.

و بپرسیم تا بدانیم میان رستگاری و پرت شدن به ته سیاه چال ابدی تنها به اندازه یک پلک زدن چشمانی است که به وسیله دنیا و زرق و برق آن سحر شده است.

صدای کبوتری می آید

شاید صدایش نزدیک به آوای بق بقویی باشد

و شاید هم گوش من تارهایش کمی جابجا می شنود

بیشتر از آنکه صدای طوطی و قناری و آبشار شنیده شود

صدای بوق است و بوی دود و کولرهای همسایه

تر تر تر تر

در این هوای مطبوع آن هم از نوع شهر 

شهری به رنگ دود و هیاهو دلشوره

تو بی خیال و فارغ از دنیا باش و بخواب.

تو حتی در خواب هم، خواب شهری را خواهی دید

که همه چیزش بی رنگ شده است

از صورت آدم هایش گرفته تا مهری که باید در خانه هایمان باشد